ผู้สร้าง...นิรนาม

- 1 -
       ข้าพเจ้าออกจากหอประชุมเฉลิมพระเกียรติ ฟ้าคราม เมฆขาวสดใส สงบนิ่งคล้ายดั่งหยุดเฝ้ามองความงามอันตระการ ณ เบื้องล่าง ทิวแถวทานตะวันเหลืองอร่ามละลานตา ทายทักสายลม แสงแดด ความกังวลหายเป็นปลิดทิ้ง มั่นใจ แม้ฟ้าฉ่ำฝนก่อนหน้ามาหลายวัน ไม่มีฝนในวันพระราชทานปริญญาบัตร

      เดินตัดผ่านลานเฮลิคอปเตอร์ อย่างอ้อยอิ่ง หยุดชื่นชมความงามของดอกไม้นานาพันธุ์หลายหมื่นต้น นับแสนดอก บรรจงปลูก ดูแล อย่างพิถีพิถัน ใส่ใจ ประดิดประดอย ให้รางวัลความพยายาม แม้เพียงหยดน้ำในสายธารยินดี-เรายินดี

      “ดอกไม้ หมื่นแสน นานาพันธุ์

      ปลูกด้วยรัก รดด้วยใจ ให้กำนัล

      บัณฑิตขวัญ ควรค่า พยายายาม”

      กวาดสายตา 180 องศา ผีเสื้อปีกสวยบินถลาหยอกล้อสายลม เกาะสัมผัสมวลดอกไม้อ่อนโยน แผ่วเบา ข้าพเจ้ายิ้มให้กับตัวเอง ก่อนก้าวเท้าเข้าตึกโดม ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานชั้น 2 มีภารกิจบางอย่างที่ต้องทำภายใต้กรอบเวลา? ตามที่สัญญาและลั่นวาจาไว้กับน้อง ๆ

- 2 -

      แม้จะนั่งทำงานอย่างเพลิดเพลินและปลื้มปริ่ม แต่เวลาที่ล่วงผ่านเที่ยง ท้องร้องเตือน รู้สึกหิวขึ้น มาพลัน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หันรีหันขวาง ตัดสินใจเดินไปที่ห้องทะเบียนนิสิตชั้น 1 ซึ่งถูกจัดเป็นห้องจัดเตรียมปริญญาบัตร ได้ยินเสียงหัวเราะ พูดคุย สนทนากันอย่างสนุกสนานเล็ดลอดผ่านพาร์ทิชั่น ด้านหลังห้อง ทีมงานบางส่วนยังทานข้าวอยู่ ข้าพเจ้าถือวิสาสะนั่งทานด้วย บรรยากาศครึกครื้นก่อนหน้าซาลงไป

      เป็นเกียรติ? ท่านอธิการมานั่งทานข้าวด้วย ใครคนหนึ่งพูดขึ้น หลังข้าพเจ้าทักว่าทำไมเงียบจัง

      รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกัน ตอบไปอย่างนั้นอย่างจริงใจ-ไม่เสแสร้ง

      “ไม่ชวนอาจารย์สมภพมาด้วยหรือครับ” ข้าพเจ้าเอ่ยปากถามพี่ปลา บุคลากรกลุ่มภารกิจทะเบียนนิสิตและบริการการศึกษา ฝ่ายวิชาการและการเรียนรู้ ถึงอาจารย์สมภพพี่ปลาที่เพิ่งรีไทด์จากข้าราชการก่อนเกษียณเมื่อไม่นานมานี้

      “วันนี้มีทำบุญ 100 วันพ่อ พี่ติดงานปริญญา เลยส่งอาจารย์สมภพไปแทน” พี่ปลาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ข้าพเจ้านิ่งอึ้งคิดหนักในใจ ในสถานการณ์แบบนี้เราจะตัดสินใจอย่างไร ครอบครัว หน้าที่ ความรับผิดชอบ-เราล้วนเคยสูญเสีย ก่อนเปรยขึ้นดังๆ ว่าทำไมไม่ไปทำบุญก่อน ทางนี้ยังพอช่วยๆ กันได้

      “พ่อคงโกรธ ถ้ารู้ว่า ทิ้งความรับผิดชอบ ทิ้งหน้าที่ให้เป็นภาระกับคนอื่น” คือคำตอบของพี่ปลา ที่ทำเอาข้าพเจ้าจุกอกพูดอะไรไม่ออก

- 3 -

      เย็นของอีกวันหลังอาสาเป็นสารถีขับรถกอล์ฟ พาผู้ว่าราชการจังหวัดพัทลุง ตรวจเยี่ยมให้กำลังใจ ทั้งที่หอประชุมฯ และอาคารเทพรัตน์วิทยารักษ์ คณะพยาบาลศาสตร์ ซึ่งสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี จะเสด็จเปิดอาคารหลังพิธีพระราชทานปริญญาบัตร ข้าพเจ้าเดินคุยไปกับอาจารย์ธัญญา พันธ์ฤทธิ์ดำ รองอธิการบดีวิทยาเขตพัทลุง แม่งานสำคัญ พลางชื่นชมในความตั้งใจจัดตกแต่งพื้นที่ให้ออกมาอย่างสวยงาม โดยเฉพาะต้นทานตะวันกว่า 30,000 ต้น ที่ออกดอกเรียงรายสองข้างทาง-เส้นทางเสด็จ

      “ต้องยกหัวแม่มือให้กับพี่เลิศ หัวหน้าคนสวน สุดๆ ขนาดลูกรับปริญญาที่หาดใหญ่ รับจริงเมื่อสองวันที่แล้ว ไม่ไป กลัวทานตะวันไม่บาน แกว่างานยังไม่เรียบร้อย จะให้ไปเดินยิ้มอยู่ได้พรือ ยอมใจแกเลย” คือคำตอบของรองฯ ธัญญา ที่ทำเอาข้าพเจ้าทั้งฉงน อึ้ง ทึ่งไปหลายตลบ...อีกครา

- 4 -

      “ภารหน้าที่หนักปานขุนเขา ชีวิตเบากว่าขนนก” ข้าพเจ้านึกถึงสุภาษิตญี่ปุ่นโบราณ จำได้เลาๆว่าในสรรนิพนธ์เหมาเจอตุง เคยพูดการอุทิศตนและการเสียสละเพื่อส่วนรวม ในทำนองว่า “มีคุณค่าหนักกว่าภูเขาไท่ซาน”

      ...

      นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ ยังมีนิรนามอีกมายมายที่ได้ทุ่มเท เสียสละ อุทิศตน ทำงานอย่างมิรู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้ไม่ได้เอ่ยนาม แต่อย่าได้น้อยใจ ท่านทั้งหลายคือ “ผู้สร้าง” ที่จะนำพาไปมหาวิทยาลัยทักษิณไปสู่ความแตกต่าง ข้าพเจ้ารับรู้-ข้าพเจ้ามั่นใจ

................................................................

รองศาสตราจารย์ ดร.ณฐพงศ์ จิตรนิรัตน์

อธิการบดีมหาวิทยาลัยทักษิณ

วันทานตะวันเส้นทางเสด็จเบ่งบาน